আমি অনুসৰণ কৰা অন্তিম সংস্কাৰৰ সৈতে সম্পৰ্কিত বহুতো ৰীতি-নীতি আছে যাৰ কিছু বৈজ্ঞানিক ব্যাখ্যা আছে। সাধাৰণতে, শ্মশানৰ পৰা উভতি অহাৰ পিছত, হিন্দুসকলে গা ধুই কাপোৰ পেলাই দিয়ে।
আপুনি কেতিয়াবা ভাবিছেনে কিয়? বিশ্বাস অনুসৰি, শ্মশানত মৃতদেহ নিৰন্তৰ জ্বলাই দিয়াৰ ফলত, ঋণাত্মক শক্তিৰ উপস্থিতি থাকে যি এজন ব্যক্তিক প্ৰভাৱিত কৰিব পাৰে। সেয়েহে, মানুহে নদীত গা ধুয় যাতে শৰীৰৰ পৰা নেতিবাচক শক্তি ধুই যায়।
এতিয়া, বৈজ্ঞানিক কাৰণটো হৈছে যে আগৰ দিনবোৰত হেপাটাইটিছ, স্মলপক্স বা অন্যান্য সংক্ৰমণৰ দৰে ৰোগৰ বাবে কোনো টিকাকৰণ কৰা হোৱা নাছিল। লগতে, যেতিয়া এজন ব্যক্তি মৰি যায়, শৰীৰে আৰু বেক্টেৰিয়াৰ সৈতে যুঁজিব নোৱাৰে আৰু পচন আৰম্ভ হয়।
এই অন্ত্যেষ্টিক্ৰিয়াত উপস্থিত থকা লোকসকল বেক্টেৰিয়াৰ সংস্পৰ্শলৈ আহে। সেয়েহে, আমাৰ পূৰ্বপুৰুষসকলে মৃতদেহৰ পৰা কোনো সংক্ৰমণ হোৱা প্ৰতিহত কৰিবলৈ শ্মশানৰ পিছত গা ধোৱাৰ ৰীতি-নীতি লৈ আহিছিল। ঘৰলৈ অহাৰ ঠিক পিছতে গা ধুই, কোনোবাই যিকোনো সংক্ৰমণ বিয়পা প্ৰতিহত কৰিব পাৰে।
মনত ৰাখিবলগীয়া আন এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ দিশ হ’ল যে ভাৰত নাতিশীতোষ্ণ অঞ্চলত পৰে আৰু সেয়েহে পচন প্ৰক্ৰিয়াটো ত্বৰান্বিত কৰে। প্ৰক্ৰিয়াটো লেহেম কৰিবলৈ প্ৰতিটো মৃতদেহ বৰফৰ শ্লেবৰ ওপৰত ৰখা নহয়। অৱশ্যে, পচন এতিয়াও আৰম্ভ হয়। সেয়েহে, শ্মশানত উপস্থিত থকা সকলে মৃতদেহৰ সংস্পৰ্শলৈ আহে। আৰু এটা কাৰণ হ’ল কাউৰী, শকুন আৰু অন্যান্যৰ দৰে মেথৰ বোৰ সাধাৰণতে শ্মশানৰ ওচৰত পোৱা যায়। সিহঁত বেক্টেৰিয়াৰ বাহক যিহেতু সিহঁতে পচনশীলতাৰ বিভিন্ন পৰ্যায়ত জন্তু আৰু চৰাইৰ মৃতদেহত ভোজ খায়। সেয়েহে, পৰিষ্কাৰ-পৰিচ্ছন্নতা আৰু পৰিচ্ছন্নতা বজাই ৰাখিবলৈ সঠিকভাৱে গা ধোৱাভাল।
যদিও এইটো বৈজ্ঞানিকভাৱে প্ৰমাণিত নহয়, কোৰাৰ এজন ব্যক্তিয়ে আন এটা কথা যোগ দিছিল যে মানুহে কাৰোবাক হেৰুওৱাৰ পিছত সাধাৰণতে যথেষ্ট দুখত থাকে। দুখৰ অৱস্থাত, গা ধোৱাৰ দৰে সচৰাচৰ ৰুটিনৰ কথা চিন্তা কৰা। এবাৰ শৰীৰটো সৎকাৰ কৰাৰ পিছত, আগবাঢ়ি যোৱাৰ প্ৰক্ৰিয়া আৰম্ভ কৰিব লাগিব। প্ৰক্ৰিয়াটো আৰম্ভ কৰাৰ বাবে গা ধোৱা টো এটা ভাল উপায়।
বহুতো ঘৰত, এজন ব্যক্তি শ্মশানৰ মাটিৰ পৰা উভতি অহাৰ পিছত, তেওঁলোকে গা ধোৱালৈকে একো স্পৰ্শ কৰিবলৈ অনুমতি দিয়া নহয়। এইটো একে বিশ্বাসৰ ওপৰত আধাৰিত যে ঘৰৰ আন পৃষ্ঠস্পৰ্শ কৰি, এজনে সংক্ৰমণ বিয়পাব পাৰে।
